Gereedschap rond bijeenkomsten

Eten met Jezus

In mijn geloofsopvoeding werd eten met Jezus (het avondmaal of de eucharistie) weliswaar als heel belangrijk gezien, maar toch vond ik dit belang niet echt terug in de geloofspraktijk van mijzelf en van de mensen om mij heen. Ik merk dat het moeilijk is om deze geestelijke armoede achter me te laten.
Het boek van David Fitch, Merkbare aanwezigheid, is hier voor mij heel behulpzaam. Hij fundeert het (missionaire) geloofsleven in de maaltijd met Jezus en ziet eten met Jezus als vertrekpunt en bron van de aanwezigheid van Jezus in ons leven. Hij ziet het daarom als een primaire taak om de maaltijd met Jezus aandachtig en zorgvuldig te gebruiken. Dat ben ik dus maar gaan doen, elke dag opnieuw.
Eten met Jezus is ook een discipline om je de attitude van Jezus eigen te maken in deze wereld: je onderwerpen aan God, elke dag dankzeggen, een levenshouding van ontvangen en dus niet twisten met de Heer. Dit staat tegenover onze menselijke neiging om de touwtjes in handen te houden en ons leven en mensen om ons heen te controleren. Eten met Jezus geneest de ziel.

De doop

Hoewel eenmalig is de doop een geweldig en beslissend instrument. De doop is dat als teken, niet van een afwezige maar van een aanwezige werkelijkheid. De doop is een manifestatie, niet slechts een illustratie, van Gods liefde en macht (Zie: Peter Halldorf, Vol van de Geest). Door de doop wordt ons oude leven immers begraven en met Jezus staan we op in Gods nieuwe wereld. Ik begrijp dus heel goed dat in katholieke kerken gelovigen met wijwater een kruisje maken als herinnering aan de doop. De doop is een gebeurtenis die ons ons leven lang mag heugen!

Maar de doop lijkt altijd zo snel voorbij. Een hoogtepunt in je leven dat bijna nog korter duurt dan ‘dag en hallo’ zeggen! In de oude kerk maakten ze van dopen veel meer werk dan wij uit onze wat kale nieuwere tradities hebben meegekregen. In het Milaan van Ambrosius (een kerkvader) was de doop omringd door opgeteld ongeveer 12 symbolen en rituelen. Dat is voor ons niet haalbaar (wij hebben om te beginnen al geen doopkapel), maar wel stimuleert dit voorbeeld uit het Milaan van de vierde eeuw ons in Hart van Osdorp om ons voortdurend te bezinnen op hoe wij anno hier en nu op een manier kunnen dopen die meer recht doet aan wat dopen is.

Daarom nemen onze dopelingen een zwarte sjaal mee het doopbad in, die ze voor of na de doop in het water gooien als symbool van hun afscheid van het oude leven zonder Jezus. Na de doop zalven we hen met olie. Dat deed Ambrosius ook als teken van de heilige Geest, die de dopeling wordt geschonken. Graag leggen we onze dopelingen ook de handen op, met een profetisch woord. Daarna steken we hun doopkaars aan met de vlam van de Paaskaars als een teken dat het licht van Jezus in hun leven is opgegaan. En we bemoedigen hen om elk jaar op hun doopdag de doopkaars aan te steken om de herinnering aan hun doop levend te houden.

Er is nog veel meer mogelijk. Ons doel is dat de doop een gebeurtenis wordt die we ook voor ons zien: een verhuizing naar Gods nieuwe wereld.

Van de oude kerk kunnen we ook leren hoe belangrijk de voorbereiding op de doop is. Download hier het papier van de doopvoorbereiding van Hart van Osdorp. Deze voorbereiding trekt drie of vier avonden uit voor onderwijs en gebed. We leren over de doop, over Jezus volgen en we nemen met gebed afscheid van het oude leven zonder Jezus en verwelkomen het nieuwe leven in Gods nieuwe wereld.